Het verslag van dag 1: 14 maart 2014 door onze fameuze songschrijver en right winger Peter Peeters, die in de UK ook wel bekend staat als de "right hand of the pope":

FC Hingen goes to Manchester.

Dag 1, vrijdag 14 maart 2014.

En dan is het zover. Na een verwachtingsvolle nacht loopt ’s morgens om 04.50 uur (dat is dus ’s nachts) de wekker af en is de start van het weekend Manchester een feit. Nog snel een kop koffie, dubbel check van het de rugzak, triple check van de boardingpasses en op weg naar café ’t Hingen. Opmerkelijk trouwens hoeveel vogels je ’s morgens tussen 05.00 en 05.30 kunt horen zingen. 

Gearriveerd bij Stephanie blijk ik niet eens de eerste te zijn. Het is er al gezellig druk en ook na mij blijven de spelers/supporters binnendruppelen. Conform afspraak is de bus om 05.30 uur aanwezig om ons richting Charleroi te vervoeren. Even koppen tellen en jazeker, onze enige en echter Toine bleek de enige te zijn die nog niet was gearriveerd. Na een kort moment van hoogspanning kwam hij echter opgewekt binnen en één forse mok zwarte koffie later kon de reis beginnen. Nog een kort bedankje voor Stephanie, die haar nachtrust toch maar had opgeofferd om te voorkomen dat wij in de kou moesten staan te wachten en hoppa, in de bus en op weg.

Na een busreis van ongeveer 1 ½ uur arriveerden we, ruimschoots op tijd, op de luchthaven te Charleroi. Mocht je nog maar weinig vlieguren hebben en de testosteron spiegel al op een redelijk hoog niveau hebben staan, dan kan gerust worden gezegd dat de hectiek bij de controle van de bagage de meter met gemak doorjaagt tot in het rood. Het was dan ook een meevaller dat Ryanair begrip had voor deze situatie en de vlucht telkens met een kwartiertje uitstelde, totdat na één uur vertraging iedereen weer tot rust was gekomen. Vervolgens inchecken, instappen en plaats opzoeken. De vlucht verliep soepel, zeker bij de wetenschap dat vliegtuigen altijd weer naar beneden komen (Oké er verdwijnt er wel eens één, maar dat is toch meer een uitzondering). Maak dich mer gein dieke bein, zogezegd.

Met enige vertraging arriveerde vlucht R3223 van Ryanair tegen 11.00 uur op Manchester airport.

De douane werkte snel en efficiënt en met ‘n kwartier stonden we buiten. Een kort telefoontje naar Tony, een van onze gastheren van Morrells, en de bedrijfsauto’s, met chauffeur, reden voor. Zelf had ik de pech om in de kleinste auto te moeten stappen (BMW 520 tdi etc.) terwijl andere lekker ruim in Jaguars en Range Rovers zaten. En off we go, richting het voetbal/trainingscomplex voor een korte impressie van het terrein waar we onze wedstrijd zouden spelen. Na een korte rondleiding werd weer ingestapt en ging het richting hotel om in te checken.

Het inchecken verliep vlot en routinematig. Snel even naar de – riante – kamers om de beperkte extra bagage te verstouwen, terloops nog even de hotelhanddoek ingepakt voor na het douchen en weer terug naar het complex voor de wedstrijd en aansluitend eten en feestavond.

MORRELS FC – FC Hingen

Met een gezonde dosis spanning werden de voorbereidingen voor de wedstrijd getroffen. Tenues aan, de nodige Midalgan etc. op de benen (en voor zover nodig op ander plaatsen), sokken, voetbalschoenen en broeken. Effin, het standaard recept zoals voor elke wedstrijd. Opvallend was alleen het ruime aanbod aan spelers.

Omdat was afgesproken dat er 4 x 25 minuten zou worden gespeeld, je gaat tenslotte niet voor een klein uurtje voetbal drie dagen reizen, werden de spelers in ‘blokken’ ingedeeld. Blok 1 en 3, blok 2 en 4 etc.. Dit alles onder voorbehoud van blessures en zuurstoftekort.

Het moet gezegd, het veld lag er prachtig groen bij en scheen geen last te hebben gehad van de overvloedige regenval die er in Engeland was geweest. Het scheelde natuurlijk ook dat het kunstgras was, maar dat terzijde. Even een korte warming up en de wedstrijd kon beginnen.

Direct bleek al dat de boys van Morrels FC veel hadden geleerd van de wedstrijd afgelopen september op ’t Hingen. Van enige desorganisatie was geen sprake (uit navraag bleek dat ze al VIER oefenwedstrijden hadden gespeeld) en vanaf de eerste minuut werd volop gas gegeven. Onze verdediging moest alle zeilen bijzetten om Morrels FC op enige afstand van onze goal te houden. Na een minuut of tien kregen we echter wat grip op onze tegenstander en golfde het spel meer op en neer. Waarom Morrels FC een nieuwe keeper had aangetrokken, bleek bij een voorzet op Fabian. Met een uitstekende safe wist hij te voorkomen dat ’t Hingen op voorsprong kwam. Na 25 minuten werd voor de eerste keer afgefloten voor een korte drink en adempauze.

Met vijf! Verse krachten werd begonnen aan de tweede periode. Wederom veel inzet van beide kanten. Na een tiental minuten was het Geert die zijn tegenstander met zijn fluwelen knie lichtjes schampte, waarna deze, Suarezwaardig, ter aarde stortte. Normaal geen probleem, behalve als het, zoals nu, binnen de eigen 16 meter is. De referee was onverbiddelijk, penalty. Deze werd koel benut door de spits van Morrels FC: 1 – 0. Het spel werd (nog) iets fanatieker en je kon meer en meer merken dat de boys van Morrels FC het betere duw en trekwerk niet schuwden (let op: ik bedoel hier hard en fair en geen ordinaire schoppers). Met een streef in de kruising wist Morrels ook de 2 – 0 te scoren. Dit was het sein voor FC Hingen om er ook een schepje boven op te doen. Nadat hij, tevergeefs, om een penalty had gevraagd, was het een getergde Fabian die vanaf de punt van de 16 de bal snoeihard in de kruising knalde: 2 – 1. Hierna volgde snel het fluitsignaal voor de rust.

In de derde periode eenzelfde beeld als in periode 1 en 2. Een snel heen en weer gaand spel, waarbij er dan weer voor de goal van Morrels FC en dan weer voor de goal van FC Hingen gevaarlijke momenten ontstonden. Er werd echter niet gescoord en het meest vermeldenswaardige in deze derde periode was dan ook de aankomst van Hurby. Met enige vertraging rechtstreeks ingevlogen vanuit Jersey – ja zeker, bij FC Hingen wordt niet op ’n pondje meer of minder  gekeken als het er om gaat om iedereen wedstrijdminuten te geven -  werd hij nu in vliegende vaart klaargestoomd voor de 4^e periode.

Periode 4 gaf een duidelijk beeld weer. FC Hingen dat met man en macht probeerde om de gelijkmaker te produceren (net zoals Morrels FC vorig jaar bij ons) en de boys van Morrels die loerden op de counter. Helaas werd ook deze periode niet meer gescoord, waarmee de wedstrijd eindigde in een, over het geheel genomen, verdiende 2 – 1 overwinning voor Morrels FC. Rest mij nog te vermelden dat de mogelijkheden voor de nieuwe revanchewedstrijd al werden opgestart bij het verlaten van het veld richting de kleedkamers/douches.

Na de wedstrijd werd verzameld in de grote zaal van het sportcomplex, waar de eerste serieuze kennismaking met de Engelse keuken (fish and chips) en producten van nationale en internationale bierbrouwers plaatsvond. Van Morrells-zijde waren spelers en aanhang eveneens goed vertegenwoordig, hetgeen dan ook resulteerde in een bijzonder gezellige avond, die bij wijze van spreken voorbijvloog. Enkele hoogtepunten waren daarbij:

Het overhandigen van de …… memorial cup aan ……  van Morrels FC, het bekendmaken van de ‘players of the match’ van beide teams. Bij Morrels FC: …… en  Fabian bij FC Hingen. Het uitreiken van de fan sjaals van FC Hingen aan alle spelers van Morrels FC, de speech van Hurby in het Limburgs, waar geen van de aanwezige Engelse vrienden ook maar iets van begrepen, totdat het woord penalty viel.

Verder was er jammer genoeg ook de teleurstelling bij de jongens van het Hingen, toen bleek dat vanwege technische problemen het live optreden met het fuifnummer ‘Dieke Bein’ geen doorgang kon vinden. 

Rond middernacht werd,  moe maar voldaan, met enkele minibusjes de reis naar het hotel gemaakt, waar het merendeel van de groep ging genieten van een welverdiende nachtrust. De, overwegend, jongere diehards besloten nog tot een kleine verkenning van bar en club. Uw verslaggever was hier  echter niet bij en kan hier dan ook niet nader over berichten

Dag 2, zaterdag 15 maart 2014.

Na een nachtrust, variërende van minimaal 4 tot maximaal 7 uurtjes diepe slaap, verschijnen de boys van ’t Hénge één voor één aan het ontbijt. De vroege vogels onder ons konden zich vervolgens te goed doen aan een flinke portie bacon, met eggs, sausages, door en door vettige sandwiches en als finishing touch een portie bonen in tomatensaus, terwijl de notoire langslapers het moesten doen met hap, snap, slik en wegwezen, omdat de bus om precies 09.30 uur weer gereed stond om het hele gezelschap naar het volgende programma onderdeel te vervoeren. Een bezoek aan het, niet alleen ter plaatse, maar ook regionaal alom bekende en vermaarde Hollywood bowling centrum. Net als iedereen is ingestapt en de bus wil vertrekken draait Scott, een van onze Engelse begeleiders, zijn Range Rover naast de bus, opent de achterklep en worden er nog snel een bak of vier vloeibaar proviand ingeslagen. Gedurende de busreis bleek vervolgens duidelijk zijn dat we niet het risico wilden lopen dat er ook maar iets zou bederven van onze proviand en deze werd dan ook ruimschoots voor de uiterlijke houdbaarheidsdatum geconsumeerd. Dit alles onder het motto: don’t spoil it, drink it!.  Gespreksonderwerp één in de bus was echter, vreemd genoeg,  niet de aanstaande krachtmeting op de bowlingbaan, maar de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van vrouwelijke hotelgasten. Zo uitgestorven als de gangen in het hotel gisteren waren, zo vol waren ze nu met dames in werkelijk ALLE leeftijdscategorieën. 

Bij Hollywood bowling gearriveerd werden we opgevangen door onze Engelse vrienden van Morrells en werden er teams geformeerd in diverse wedstrijdklassen. Zogezegd de Eredivisie, Jupiler league en Hoofdklasse van het bowling. Daarnaast was er nog de buitengewone categorie, waarin zich de meest relaxte spelers, te weten Pit, Né, Pedro, Paul J., Harie, Peter en Hurby hadden verenigd onder het motto: het maakt niet uit wie, waar, welke kegel met wat raakt, als er maar iets omvalt. Na enkele uurtjes (ont)spannend bowling, werd de bus opgezocht en ging het richting Liverpool. Ten behoeve van de innerlijke mens waren Toine en Tony nog even snel bij KFC binnen gelopen, waar ze het presteerden om binnen 10 minuten een voorraad chicken en chips te bemachtigen waar men normaal 2 ½ uur voor in de rij moet staan. In combinatie met de nog, in beperkte mate, aanwezige vloeistof verdwenen de chicken en chips snel in de hongerige magen van de spelers. 

Na een busreis van een klein uurtje arriveerden we vervolgens in Liverpool. De buschauffeur manoeuvreerde de bus bekwaam door de stad en al snel kwam Goodison Park, het voetbalstadion van Everton, in zicht. De bus werd geparkeerd en de ‘Road to Heaven’, zoals Tony het vol ontzag uitspreekt, werd betreden. Na een korte rondgang op de parkeerplaats waar de spelersauto’s stonden (voor het idee, de reservespelers rijden met een mat zwarte Maserati – natuurlijk wel het instapmodel – met een prijs vanaf E 300 K) werd het Heiligdom betreden. De jongens van FC Hingen waren officieel gepromoveerd tot Evertonians. Opmerkelijk was overigens wel dat zowel de supporters van Everton alsook de supporters van Cardiff City bijzonder veel moeite hadden om onze spelersgroep te plaatsen. Het feit dat we allen onze FC Hingen fansjaals droegen, zal hier zeker mee te maken hebben gehad ..:-).

Het stadion bleek vervolgens volledig te voldoen aan de verwachtingen die we hadden bij een klein, knus, Engels voetbalstadion dat midden in een volksbuurt is gelegen. Allemaal zitplaatsen met  nauwelijks beenruimte en nauwelijks plaats om te zitten. Met andere woorden, mocht je naast een volslanke medemens komen te zitten, dan kon je het zitten wel vergeten. Je begrijpt dan ook in een keer waarom men zo aanvallend speelt in Engeland. Bij elke goal gaan de mensen staan en komt, zoals onze Oosterburen het zo mooi zeggen, ‘der Kreislauf wieder im Gange’. Maar….. dat alles wordt vergeten als het clublied wordt ingezet (Heintje Davids stijl) en het volgepakte stadion (uitverkocht!!!) in beweging komt. Superrrrrrr.

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn. Een aanvallend Everton (was dat conform de stand op de ranglijst ook verplicht) en een verdedigend en op de counter loerend Cardiff City. Dankzij een prima Cardiff goalie werd er voor de pauze niet gescoord (en moesten we dan ook stijfjes blijven zitten). Na de rust, waarin het merendeel van de supporters zich, afgaande op mijn reukorgaan, een portie fish had gehaald, kwam er meer leven in de wedstrijd. Het was Everton dat na een kwartier op een 1 – 0 voorsprong kwam. Jammer genoeg voor de nog zingende Evertonians scoorde Cardiff binnen vijf minuten al de gelijkmaker (1 – 1) maar voor ons een excuus om ons te laten meeslepen in het boe-geroep en nog eens de benen te strekken.

Na 90 minuten spelen nog altijd 1 – 1 en, met nog 4 minuten extra tijd, leek het erop dat er geen winnaar meer zou komen. Tot, 2 minuten in blessure tijd, Everton nog een vrije trap mocht nemen, net buiten de 16 meter. De bal werd voorgezet, slecht weggewerkt en alsnog fortuinlijk, met een halve omhaal, in de driehoek geschoten. Mensen, als het de Amsterdam Arena zou zijn geweest, kon men nu gaan omzien naar een nieuw dak. Wat een ontlading. En wat een unieke ervaring. Dank hiervoor. 

Na de wedstrijd was het weer snel naar de bus, terug naar het Bredbury Hall hotel in Stockport, om ons vervolgens gereed te maken voor het volgende programmaonderdeel, uit eten bij ‘The Pride of Bengal’ een, zoals werd beloofd, uitstekend Indisch restaurant. En het moet gezegd, de belofte werd volledig waargemaakt. Een prima Indische keuken, ofschoon het merendeel van de Hingenboys, op aanraden van Toine en Hurby, op veilig kompas voeren (lees kip met een soort zoetzure saus) en de ‘spicy’ gerechten aan beide kenners overlieten. Gelet op het vochtverlies van Hurby na inname van de spicy sausen, geen overbodige waarschuwing. Het was maar goed dat er voldoende Indische Cobra’s (google op ‘indian cobra beer’) aanwezig waren om de diverse oplaaiende binnenbrandjes met een sisser te laten aflopen. 

Voldaan maar nog lang niet moe, werd even na tien uur de terugreis naar het hotel ingezet. Omdat we nog geen kennis hadden gemaakt met de befaamde rijstijl van de Engelse taxichauffeurs, was er ditmaal gekozen voor enkele lokale taxi’s . Het moet gezegd, ze wisten feilloos alle drempels in de weg te vinden. Bij aankomst bij het hotel bleken zich inmiddels een viertal ‘bodygards’ (American-style, met oortjes en strak in het pak) voor de ingang te hebben opgesteld. Op vertoon van onze hotelpasjes konden we echter moeiteloos naar binnen. 

Nadat iedereen zich vervolgens had gekleed volgens de strikt voorgeschreven dress code, was het verzamelen in de lounge van het hotel. Vervolgens een korte ‘round-up’ en er werd besloten om een bezoek te brengen aan de bij het hotel behorende nightclub. 

Sorry, beste lezer,  het volgend deel is members only. Toegang alleen met FC Hingen Fansjaal.

MEMBERS ONLY – Mocht u niet in het bezit zijn van een FC Hingen Fansjaal, dan gelieve u het volgende deel van het reisverslag (tot aan Dag 3) over te slaan.

Vanuit de lounge van het hotel werd de toegang tot de nightclub opgezocht, die zich bevond in de kelder van het restaurant. Via een ondergrondse, met sfeervol gedempt licht aangeklede, tunnel werd vervolgens de club betreden. Volledigheidshalve zij nog vermeld dat toegang tot de club ook alleen maar via deze tunnel kon plaatsvinden. Uit eigen observatie bleek overigens wel dat het verlaten van de club, met zachte aandrang van de beveiliging - dat dan wel - en ook nog eens via de nooduitgang(en), wel tot de mogelijkheden behoorde. Hiervan heeft echter geen lid van onze groep gebruik gemaakt :-). Zoals gezegd gold in de club een strikte dresscode en het was dan ook verassend om te moeten constateren dat deze ogenschijnlijk niet van toepassing was op de vrouwelijke bezoeksters. Als ‘less is more’ dan was het hier wel ‘less is very much more’. Er waren nauwelijks dames met laarzen, nee allen hadden ze open schoenen met hoge hakken. En ook de kleding was aangepast aan de gelegenheid. Hierbij moet worden aangetekend dat het oplopen van de leeftijd niet bij elke dame gelijke tred hield met de (aanbevolen) toename van de lengte van de avondjurk, hetgeen hier en daar toch resulteerde in verbaasde blikken. Ja, als nuchtere Dutchman zijn wij niet gewend aan zoveel ‘overjarig’ wild, hoewel, we hadden het kunnen weten want het was niet voor niets een country club. Na dit korte verblijf in de club volgde nog een Karaoke sessie in de lounge van het Hotel, waarbij niet alleen de pints, maar ook de shots (nee, ik bedoel drank) door de enkele volhouders onder ons, in king size hoeveelheden werden genuttigd. Voldaan én moe eindigde hiermee dag twee. (NB: ik ga er gemakshalve van uit dat al diegene die dit stukje hebben gelezen zonder in het bezit te zijn van een FC Hingen fansjaal, deze bij de eerste de beste gelegenheid zullen aanschaffen. Er zal worden gezorgd voor extra voorraad).

Dag 3, zondag 16 maart 2014.

Na een riante nachtrust druppelden rond 09.00 uur de spelers het restaurant binnen voor het ontbijt. Vreemd genoeg ging de eerste voorkeur niet uit naar spek met eieren, maar waren jus d’orange en koffie, diep zwarte koffie, favoriet. Omdat het overvolle programma een langer verblijf in het hotel niet toeliet, werd op tijd ‘uitgecheckt’ en verzameld vóór de ingang van het hotel. Daar bleek dat wij niet de enige waren die het hotel in de vroege morgen verlieten. Na goed kijken (wat vol daglicht toch kan doen voor het blikveld) herkenden we ook diverse dames uit de nightclub die zich huiswaarts spoeden. 

Het, jammer genoeg, alweer laatste evenement stond op het programma. Een bezoek aan een lokale pub waar we de wedstrijd Manchester – Liverpool zouden gaan bekijken. Vanwege deze wedstrijd bleken echter alle taxibusjes te zijn volgeboekt zodat snel werd besloten tot alternatief vervoer. We zouden de trein naar het centrum van Manchester nemen, waarvoor we groepsgewijs met de pick-up van Morrels naar het station zouden worden vervoerd. Vier man voorin de auto en twee als extra ‘bagage’ achterin. De eerste ritjes verliepen soepel, maar de laatste groep, met Toine, bleef wat langer weg. Zij waren nog op zoek naar een bril. Nadat Toine onverrichter zake arriveerde, bleek dat de bril toch terecht was. Hij zat niet, zoals gebruikelijk, in de rechterjaszak, maar in de linker. We hadden het kunnen weten, in Engeland…….. Op het station werd nog even snel de laatste fles Schröbbeler weggewerkt, waarna de volle, uit maar twee rijtuigen bestaande, trein arriveerde. Met alle man werd vervolgens een nieuwe dimensie toegevoegd aan het spreekwoordelijke ‘overvol’. Omdat we niet beschikten over treinkaartjes, was de afspraak ‘allein plat kalle’. Dit functioneerde uitstekend en uiteindelijk hebben we met 26 personen kunnen treinen voor zegge en schrijve één fan sjaal van FC Hingen. Ik kan niet zeggen wie meer glunderde, de conductrice of wij, maar dit geeft natuurlijk wel de marktwaarde van de enige en echte FC Hingen fansjaal weer.

Aangekomen in Manchester Central stond Neil al klaar om ons te begeleiden naar de pub. Na een korte wandeling arriveerden wij bij de uitverkoren pub. Op verzoek van de aanwezige beveiliging werden onze FC Hingen-sjaal even uit het zicht gedaan, zodat de al aanwezige supporters de gelegenheid kregen op te wennen aan de groep Dutchman. Neil, zelf supporter van Manchester City, had geen aansporing nodig om zijn eigen fan sjaal - van City dus – uit het zicht te houden.

In de pub werden enkele tafeltjes ‘omgebouwd’ tot één lange tafel en nadat de ogen waren gericht op één van de vier aanwezige beeldschermen, kon de wedstrijd beginnen. Helaas was Liverpool niet bereid om ook maar enige concessies te doen en Manchester United had dan ook weinig in te brengen, hetgeen de sfeer in de pub niet echt ten goede kwam. Na de eerste, terechte, penalty,, de tweede, je kunt hem geven, penalty en de derde, echte schwalbe, penalty voor Liverpool, was de drank in de man en de sfeer in de kan. Dat Gerrard de derde penalty, na twee keer raak te schieten, voor Liverpool miste, was dan ook slechts een klein doekje voor het bloeden. Gedwongen door het strakke tijdschema van Ryanair moesten we helaas het laatste kwartier van de wedstrijd aan ons voorbij laten gaan en vertrokken we weer naar het station, voor de korte treinreis naar het vliegveld.

Onze bagage was al bij het station gearriveerd en na onze Engelse Vrienden (met hoofdletter want dat zijn het inmiddels), te hebben bedankt voor een magnifiek weekend, werd op de trein gestapt. Na een kort ritje (weer zonder kaartjes)  arriveerden we op het vliegveld. Om nog wat aan de conditie te werken was Ryanair zo vriendelijk om te kiezen voor terminal 3 als vertrekpunt, wat toch nog zeker 15 minuten aan  sightseeing opleverde. Vervolgens door de douane. De douaniers waren zich bijzonder goed bewust van hun grote verantwoordelijkheid. Zowel Andre alsook John (they must have had the looks) werden nog eens extra gefouilleerd, waarbij Andre ook nog eens vriendelijk werd gevraagd om het adres van zijn kapper.

Ruimschoots voor de final call (de tweede call was nog maar net geweest) werden vervolgens de boardingpassen ter controle overhandigd en konden de plaatsen in het vliegtuig worden opgezocht.

De vlucht naar Charleroi verliep routineus, alleen de landing was er een van het type ‘zet u hem daar maar neer’. Ter plaatse bleek dat de faam van FC Hingen inmiddels ook was doorgedrongen tot bij de busonderneming. Deze had dan ook zijn’ Lounge coach’ ter beschikking gesteld, zodat we in stijl de reis konden besluiten. Een partij ‘cooling down’ flesjes Jupiler en Brand later arriveerde het gezelschap tegen 22.00 uur weer op ’t Hènge, waar tot slot nog de inwendige mens werd versterkt met frites, hamburgers en alles wat daar normaliter bij hoort.

Een schitterend weekend zit er op maar …………….. de eerste plannen voor een vervolg zijn alweer gesmeed!!!!!!!!!!

Link naar het fotoalbum van Joep is HIER.